Το πλήρωμα που έδωσε «άρωμα γυναίκας» στο Ράλλυ Ακρόπολις
Η αλήθεια είναι πως όταν ακούς για αγώνες αυτοκινήτου, στο μυαλό σου έρχονται, κυρίως, άνδρες αθλητές. Είναι ένα στερεότυπο (από τα πολλά που υπάρχουν) το οποίο πεισματικά δε λέει να καταρριφθεί και έχει να κάνει με την άποψη που κυριαρχεί για τις ικανότητες των γυναικών πίσω από το τιμόνι.
Να, όμως, που δύο κορίτσια, η Χριστίνα-Μυρτώ Σταθάκη και η Τζέην Σαμπανίκου «γκρέμισαν» με τον δικό τους τρόπο το συγκεκριμένο στερεότυπο και «άλωσαν» ένα ανδροκρατούμενο σπορ, το Ράλλυ Ακρόπολις, όταν το 2005 έγιναν – μετά από πολλά χρόνια απουσίας αμιγώς γυναικείων πληρωμάτων – το πρώτο γυναικείο πλήρωμα.
Χριστίνα-Μυρτώ Σταθάκη: Δεν ένιωθα ότι ήμουν ένα κορίτσι ανάμεσα σε αγόρια
Προέρχεσαι από μία «οδική» οικογένεια, ως κόρη του Άρη Σταθάκη. Πώς είναι να μεγαλώνεις με πατέρα τον Άρη Σταθάκη; Φαντάζομαι η οδική ασφάλεια ήταν το παν
Ήταν ασφαλές! Ο πατέρας μου γνώρισε την μητέρα μου σε μια ανάβαση Πάρνηθας. Επίσης και οι δυο εργάστηκαν σε πολύ σημαντικά έντυπα στο χώρο του αυτοκινήτου και συμμετείχαν μαζί σε αγώνες. Γνώριζαν και φρόντιζαν πολύ την ασφάλεια μας, χωρίς ποτέ να χρειαστεί να γίνουν πιεστικοί. Γιατί, για παράδειγμα, δεν διανοήθηκα ποτέ να μπω στο αυτοκίνητο και να μην κάθομαι στο ειδικό παιδικό καθισματάκι μου. Εκείνη την εποχή αυτό δεν ήταν καθόλου συνηθισμένο. Στη δική μου οικογένεια ήταν δεδομένο. Και αργότερα όμως, φορούσαμε πάντα ζώνη ασφαλείας και στα πίσω καθίσματα, χωρίς να χρειάζεται να το συζητούμε και να μας εξηγεί κάποιος τους λόγους.
Πότε ήταν η πρώτη σου επαφή με το χώρο του αυτοκινήτου και σε ποια ηλικία έμαθες να οδηγείς;
Δεν μπορώ να θυμηθώ την πρώτη μου επαφή με το χώρο του αυτοκινήτου, γεννήθηκα μέσα σε αυτό το περιβάλλον. Εξαιτίας της εργασίας του πατέρα μου είχα την ευκαιρία να έρχομαι σε επαφή με κάθε νέο αυτοκίνητο στην αγορά και να παρακολουθώ παρουσιάσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Μπορούσα να βιώσω την εξέλιξη των αυτοκινήτων σε ενεργητική και παθητική ασφάλεια, σε τεχνολογία, εργονομία και σχεδιασμό. Νιώθω πολύ τυχερή γι’ αυτό. Επίσης είχα την ευκαιρία, τόσο από τον πατέρα μου όσο και από τη μητέρα μου, να είμαι σε άμεση επαφή με τον τύπο και να παρακολουθώ πώς εργάζονται οι δημοσιογράφοι, πώς έρχονταν τα telex, πώς γίνεται η σελιδοποίηση και η εκτύπωση εφημερίδων και περιοδικών. Και φυσικά, όταν ο πατέρας μου ξεκίνησε να εργάζεται στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση, είχα την ευκαιρία να είμαι σχεδόν καθημερνά κοντά του σε studios, γυρίσματα, μοντάζ κτλ Θυμάμαι όμως την πρώτη φορά που οδήγησα μόνη μου αυτοκίνητο. Ήμουν επτά χρονών και αν ήμουν ψηλότερη σίγουρα θα με είχε αφήσει νωρίτερα ο πατέρας μου να οδηγήσω, όπως έκανε με τον αδερφό μου.
Το να τρέχεις σε αγώνες ήταν ένα παιδικό όνειρο; Ο πατέρας σου πώς αντέδρασε όταν του το ανακοίνωσες;
Δε ονειρευόμουν τη στιγμή από παιδί, ήταν σχεδόν φυσικό για εμένα. Αλλά ο πατέρας μου δεν ενθουσιάστηκε με την ιδέα. Για να πάρει αγωνιστική άδεια κάποιος ανήλικος χρειάζεται φυσικά υπογραφή από γονέα. Όταν λοιπόν στα 16 έτρεξα με kart η μητέρα μου ήταν αυτή που με πήγε στην Εθνική Επιτροπή Αγώνων και υπέγραψε. Και η μητέρα μου ήταν πάντα μαζί μου σε κάθε αγώνα, οπουδήποτε κι αν έγινε. Ο πατέρας μου ερχόταν μόνο στα Ράλλυ Ακρόπολις και σε κοντινούς στην Αθήνα αγώνες. Αλλά αυτό δεν με πείραζε, γιατί στο μυαλό ορισμένων μπορεί η παρουσία του πατέρα μου να σήμαινε ευνοϊκή μεταχείριση μου.
Πώς είναι να τρέχει μια γυναίκα σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο;
Όταν άρχισα να τρέχω ήμουν ένα παιδί, ανάμεσα σε άλλα παιδιά. Δεν είχα αντίληψη της διαφορετικότητας. Δεν ένιωθα ότι ήμουν ένα κορίτσι ανάμεσα σε αγόρια. Ήμουν απλώς ένας ακόμα οδηγός kart μέσα στην πίστα. Στους αγώνες αυτοκινήτου κατάλαβα τη διαφορά από τη συμπεριφορά μερικών συναθλητών προς εμένα. Οφείλω όμως να πω ότι υπήρχαν πολλοί ακομπλεξάριστοι άνθρωποι που με βοήθησαν να μάθω, να βελτιωθώ και να συνεχίσω αυτό που αγαπούσα. Και είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω σε όλα τα είδη αγώνων αυτοκινήτου, αλλά η μεγάλη αγάπη μου είναι τα χωμάτινα ράλλυ.
Ασχολείσαι με το ‘’StAr’’, το μη κερδοσκοπικό Ίδρυμα Άρη Σταθάκη για την οδική ασφάλεια. Πες μας λίγα λόγια για το έργο του ιδρύματος
Το StAr είναι ένας οργανισμός που δημιούργησε ο πατέρας μου για να συνεχίσει μέσα από αυτόν το έργο του. Αυτό από μόνο του είναι βαρύ και χρειάζεται μεγάλη προσοχή, Γιατί το όνομα Άρης Σταθάκης είναι σχεδόν συνώνυμο με την Οδική ασφάλεια στην Ελλάδα. Προσπαθούμε λοιπόν διατηρούμε σε κάθε ενέργεια και τις δράσεις του Ιδρύματος, τον τρόπο που ο πατέρας μου είχε επιλέξει να ζει και να εργάζεται. Γι’ αυτό δεν έχουμε γραφεία, εταιρικά αυτοκίνητα, εταιρικά τηλέφωνα, πάγια έξοδα κτλ. Είμαστε όλοι εθελοντές και συμμετέχουμε με διακριτικότητα στην κοινή προσπάθεια για μείωση των τροχαίων ατυχημάτων και δυστυχημάτων.
Τζέην Σαμπανίκου: Πολλές φορές,όσο καλύτερη γίνεται η γυναίκα στο αντικείμενό της,τόσο πιο πολλές πόρτες κλείνουν.
Είσαι η πρώτη γυναίκα που δήλωσε συμμετοχή σε όλο το το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας Μοτοσυκλετών.Πώς προέκυψε το <<το μπλέξιμο>> με το αγωνιστικό κομμάτι;
Υπήρξαν μεμονωμένες γυναικείες συμμετοχές στο βαθύ παρελθόν. Εμένα, το 1999, κι ενώ ήμουν συντάκτρια στο περιοδικό μοτοσυκλέτας 0-300, μου έκανε πρόταση η Αprilia να συμμετάσχω σε έναν αγώνα της πρώτης ενιαίας κατηγορίας του πρωταθλήματος (όλες οι μοτοσυκλέτες ίδιες, δηλαδή) για την προώθηση του θεσμού. Δέχτηκα, προπονήθηκα, έτρεξα και… κόλλησα! Την επόμενη χρονιά δήλωσα συμμετοχή σε όλο το πρωτάθλημα. Ήμουν τυχερή που λίγο αργότερα έκανε το ίδιο και μία άλλη κοπέλα, η Ευδοκία Ροκανά και απέκτησα έξτρα κίνητρο. Στην πίστα ήμασταν εχθροί. Έξω από αυτήν, φίλες. Και εξακολουθούμε. Πλέον αρκετές γυναίκες έχουν διαπρέψει ή διαπρέπουν στον μηχανοκίνητο αθλητισμό και γίνονται όλο και περισσότερες. Ενώ παράλληλα εκπαιδεύεται και μια νέα γενιά που μαθαίνει από λευκό χαρτί τις σωστές τεχνικές. Μου αρέσει πάρα πολύ όλο αυτό. Ανυπομονώ και εύχομαι να είμαι ζωντανή να δω την εξέλιξή τους.
Ήσουν το κορίτσι που από μικρό οδηγούσε ακόμη και κρυφά μηχανάκι;
Ήμουν το κορίτσι που οδηγούσε από μικρό ποδήλατο με κόντρα πίσω φρένο αφού μεγάλωσα στην ποδηλατούπολη των Τρικάλων. Που κολλούσα τη μούρη μου στο τζάμι του αυτοκινήτου στα οικογενειακά ταξίδια χαζεύοντας τις αγέλες των Ευρωπαίων μοτοσυκλετιστών που μας προσπερνούσαν. Που όταν, μικρή ακόμη, δοκίμασα για πρώτη φορά να οδηγήσω την οικογενειακή Corolla του ‘73, με τον πατέρα μου στο πλευρό μου,… τα κατάφερα! Όταν δοκίμασα να πλέξω με βελονάκι, δεν τα κατάφερα. Σε αντίθεση με την αδελφή μου που τα χέρια της «πιάνουν» και κάνει πραγματικά έργα τέχνης. Τα δικά μου χέρια «πιάνουν»… ό,τι έχει τιμόνι.
Η δική σου εμπειρία σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο, όπως ο μηχανοκίνητος, ποια είναι; Πώς σε αντιμετώπισαν οι άνδρες στο ξεκίνημα;
Με έκπληξη, περιέργεια και ως επί το πλείστον με καλή διάθεση. Μερικοί με αδιαφορία ή δυσπιστία. Στους αγώνες με στήριξαν πολύ. Ωστόσο, δεν ήμουν ανταγωνιστική. Συμμετείχα όχι με την προοπτική της νίκης, αλλά για ψυχοθεραπεία και εκπαίδευση. Λατρεύω την οδήγηση και μέσω των αγώνων δοκίμαζα κι άλλες τεχνικές με στόχο να γίνω καλύτερη οδηγός. Εννοείται ότι το πάλευα για καλύτερους τερματισμούς, αλλά δεν ρίσκαρα και δεν ξεπερνούσα τα όριά μου γιατί είχα και δουλειά τη Δευτέρα.
Πώς είναι να εργάζεται μια γυναίκα σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο;
Δύσκολο. Τίθεται διαρκώς υπό αμφισβήτηση. Καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια να αποδείξει τα, κατά τη γνώμη της, αυτονόητα. Πολλές φορές, όσο καλύτερη γίνεται στο αντικείμενό της, τόσο πιο πολλές πόρτες κλείνουν. Δεν της συγχωρούνται τα λάθη. Η σεξουαλικότητά της ανάγεται σε εργαλείο διαπραγμάτευσης. Συχνά αμείβεται λιγότερο. Οι κοινωνικές δομές είναι πατριαρχικές και θρησκευόμενες. Και σου λείπει και η γυναικεία επικοινωνία. Όταν την συναντάς δεν την αφήνεις να πάει χαμένη. Αν όμως σε αποδεχτούν, οι άντρες γίνονται ψυχικά γενναιόδωροι. Όσοι έχουν ξεπεράσει ανόητες νοοτροπίες είναι διαμάντια. Παρά τις κακοτοπιές, εγώ είχα, και έχω, την τύχη -και πότε- πότε την επιλογή- να συνεργάζομαι με τέτοιους ανθρώπους από τους οποίους μπορώ να μάθω, να εμπνευστώ και να δημιουργήσω.
Οι γυναίκες τι λένε όταν ακούνε ότι ήσουν οδηγός σε αγώνες ταχύτητας;
Οι γυναίκες χαίρονται όταν ακούν για άλλες γυναίκες που κάνουν ασυνήθιστα πράγματα, έξω από αυτά που προβλέπουν τα πρωτόκολλα των κοινωνικών συμβάσεων.
Το Ράλλυ Ακρόπολις, τα στερεότυπα, οι παρενοχλήσεις και το κίνημα #MeToo
Αντιμετωπίσατε από τους άνδρες οδηγούς ρατσιστικές συμπεριφορές ως προς το φύλο; Γιατί, η αλήθεια είναι πως όσο αφορά την οδήγηση, υπάρχουν πολλά στερεότυπα για τις γυναίκες οδηγούς
Χρ. Σταθάκη: Και όχι μόνο την οδήγηση. Τα στερεότυπα υπάρχουν. Ευτυχώς όχι όσο τα έζησε η γενιά της μητέρας μου, αλλά είναι ακόμα στη ζωή μας. Φυσικά ήρθα αντιμέτωπη με ρατσιστικές συμπεριφορές, αλλά δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθούμε με αυτές.
Τζ. Σαμπανίκου: Ναι και βαριέμαι τόσο πολύ. Τα στερεότυπα. Μην τα ισοπεδώνουμε όλα όμως. Υπάρχουν χαρακτηριστικά στη γυναικεία ιδιοσυγκρασία και στον τρόπο της ζωής των γυναικών που δεν ευνοούν την οδήγηση. Πολλές γυναίκες την αντιμετωπίζουν περισσότερο ως αναγκαστική δεξιότητα για να πάνε από το σημείο Α στο σημείο Β και λιγότερο ως διασκεδαστική δραστηριότητα, πόσω μάλλον ως χόμπι ή άθλημα. Οπότε, όταν δεν παθιάζεσαι με κάτι, σου αρκεί να το κάνεις απλώς με αξιοπρέπεια.
Οι θεατές πώς αντιμετωπίζουν ένα γυναικείο πλήρωμα στους αγώνες;
Χρ. Σταθάκη:Πολλές φορές οι θεατές δεν γνωρίζουν ότι μέσα στο συγκεκριμένο αυτοκίνητο είναι γυναίκες. Περπατούν λοιπόν και ξαφνικά σκουντάνε ο ένας τον άλλο και λένε «Ωχ, γυναίκες!» έχει πλάκα. Γενικά μας αντιμετωπίζουν πολύ όμορφα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όμως την κοπέλα που ήρθε στον τερματισμό του Ακρόπολις στην Ιτέα το 2001, έγκυος όσο δεν παίρνει άλλο και μου είπε ότι ήθελε να με γνωρίσει και ελπίζει η κόρη της να μου μοιάσει. Πολύ θα ήθελα να την βρω, ήταν τόσο γλυκιά.
Τζ. Σαμπανίκου:Όλοι οι θεατές είναι υποστηρικτές των γυναικείων συμμετοχών, άνδρες και γυναίκες, σε όλα τα είδη του μηχανοκίνητου αθλητισμού.
Πότε ξεκινήσατε να τρέχετε στο Ράλλυ Ακρόπολις και πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα να συμμετέχει σε αυτό το σπορ;
Χρ. Σταθάκη: Το ράλλυ Ακρόπολις ήταν κάτι τεράστιο. Όχι μόνο για εμένα ή για τις Ελληνικές συμμετοχές. Ήταν κάτι τεράστιο για την Ελλάδα και ένας από τους σημαντικότερους αγώνες στον κόσμο. Είχα την τιμή να συμμετάσχω οκτώ φορές, με πρώτη το 1999. Νοσταλγώ κάθε λεπτό προετοιμασίας, δοκιμών, κάθε ξενύχτι, κάθε ταλαιπωρία. Γιατί το Ράλλυ Ακρόπολις, για τις ερασιτεχνικές συμμετοχές, είναι και μεγάλη περιπέτεια. Ο τερματισμός μετά από τέσσερις ημέρες οδήγησης με καύσωνα σε πολύ σκληρούς και σκαμμένους δρόμους από τα τετρακίνητα τέρατα του WRC είναι επιτυχία. Και εγώ έχω καταφέρει να τερματίσω τέσσερις φορές και μάλιστα τις τρείς με συνοδηγό την καλή φίλη και συνάδελφο Τζέην Σαμπανίκου, η οποία δεν είχε συμμετάσχει ποτέ ξανά ως συνοδηγός.
Τζ. Σαμπανίκου: Συμμετείχα ως συνοδηγός σε τρία Ράλλυ Ακρόπολις, μετά από πέντε χρόνια μάλιστα που δούλευα στην ομάδα του Γραφείου Τύπου του αγώνα. Ξεκίνησα το 2005, όταν η συνάδελφος, φίλη και αγωνιζόμενη, Χριστίνα Σταθάκη, μου έκανε την τιμή να μου προτείνει να κάτσω στο πλευρό της, στο δεξί μπάκετ. Σιγά που δεν θα δεχόμουν! Η Χριστίνα είχε την εμπειρία, βρήκε το αυτοκίνητο, τις χορηγίες και έτρεξε για τα διαδικαστικά, εγώ είχα να φροντίσω για την εκπαίδευσή μου, μη μας ρίξω σε κάνα χαντάκι. Ήταν συναρπαστικό παρόλο που δεν κάθισα πίσω από το τιμόνι. Στον αγώνα ο συνοδηγός είναι τα μάτια και ο γραμματέας του οδηγού και ο οδηγός είναι τα χέρια, τα πόδια και τα κότσια. Πέρασα φανταστικά. Είμαι πολύ περήφανη που το έχω ζήσει από μέσα. Για τις δυσκολίες χρειαζόμαστε άλλη μια συνέντευξη.
Ποια ήταν η καλύτερη στιγμή και ποια η χειρότερη σε όλα αυτά τα χρόνια;
Χρ. Σταθάκη: Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και δεν κρατώ μια κακή ή την χειρότερη στιγμή. Έχω τερματίσει Ακρόπολις με ραγισμένο χέρι, με θερμοπληξία, με διαλυμένα αυτοκίνητα. Όμως τα κατάφερα, επομένως δεν έχω άσχημες αναμνήσεις. Ίσως η καλύτερη ανάμνηση μου να είναι η πρώτη μου συμμετοχή σε αγώνα με αυτοκίνητο. Ήταν ένας αγώνας με αφετηρία και τερματισμό στην πλατεία Συντάγματος. Πολύ όμορφα οργανωμένος, διήμερος, με την πρώτη ημέρα σε ασφάλτινες διαδρομές και τη δεύτερη σε χωμάτινες. Για την εποχή δεν ήταν κάτι μεγάλο, αλλά τώρα πιά, που οι Πρωταθληματικοί αγώνες διαρκούν μια ημέρα και έχουν λιγότερα χιλιόμετρα, φαντάζει κάτι τεράστιο.
Τζ. Σαμπανίκου: Οι καλύτερες στιγμές ήταν όλοι οι αγώνες με τα ύψη και τα βάθη τους. Οι χειρότερες ήταν όλα τα βάρβαρα πρωϊνά ξυπνήματα.
Υπήρξε κάποια στιγμή σε αγώνα που να νιώσατε φόβο;
Χρ. Σταθάκη: Γενικά ο φόβος μου είναι να μην προκαλέσω πρόβλημα στη συνοδηγό μου ή σε θεατές. Ο καλύτερος οδηγός όλων τον εποχών, ο Ayrton Senna, έλεγε ότι ο φόβος είναι πολύ σημαντικό συναίσθημα, γιατί σε βοηθά να μείνεις συγκεντρωμένος, να οδηγήσεις περισσότερο και να ζήσεις περισσότερο.
Τζ. Σαμπανίκου: Σε όλους τους αγώνες και καθ’ όλη τη διάρκεια ένιωθα φόβο. Ο φόβος στη σωστή δόση είναι φάρμακο αυτοσυντήρησης, στο overdose είναι δηλητήριο. Εγώ θεωρώ ότι είχα παραπάνω δόση απ’ όση χρειαζόταν για να είμαι ανταγωνιστική. Είπαμε, είχα και δουλειά τη Δευτέρα.
Τελικά, τι χρειάζεται για να είναι κάποιος καλός οδηγός;
Χρ. Σταθάκη: Χρειάζεται να έχει σεβασμό σε αυτό που κάνει, να είναι συγκεντρωμένος και έχει προετοιμαστεί σωστά. Δηλαδή ακριβώς ότι χρειάζεται για να είναι κάποιος «καλός οδηγός» και στο δρόμο.
Τζ. Σαμπανίκου: Αντίληψη, συγκέντρωση, συνείδηση και, φυσικά, σωστή εκπαίδευση.
Τελευταία, γίνονται καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση ή λεκτική βία και κακοποίηση στο χώρο εργασίας. Εσείς, έχετε βρεθεί αντιμέτωπες με μια παρόμοια κατάσταση;
Χρ. Σταθάκη: Εννοείται. Θυμάμαι ήμουν 19 ετών, γιός φίλης μιας οικογενειακής μας φίλης, ζήτησε να με γνωρίσει για να γίνει χορηγός μου. Στο ραντεβού σε μια καφετέρια ενώ του έδειχνα το book μου προσπάθησε να με φιλήσει. Φυσικά των απώθησα και άκουσα την πιο χαζή κουβέντα : «Μας κοιτούν οι φίλοι μου, πρέπει να με φιλήσεις». Και δεν είναι το μοναδικό περιστατικό. Τα πιο δύσκολα όμως, είναι γεγονότα που έζησα στον επαγγελματικό χώρο. Δεν θα σταματήσει ποτέ να με εκπλήσσει η συμπεριφορά ορισμένων ανθρώπων, οι οποίοι δεν παίρνουν θέση όταν ακούν άλλους να λένε αναληθή πράγματα για κάποιον και στην καλύτερη περίπτωση, απλά, διπλωματικά, δεν αντιδρούν. Φυσικά υπάρχουν και οι χαμαιλέοντες που προσαρμόζουν την άποψη τους σε αυτή του εκάστοτε συνομιλητή. Καμιά από τις δύο δεν είναι αποδεκτή συμπεριφορά ενήλικα. Όμως, όπως είπα είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και πιστεύω ότι με τη συγκυρία του #metoo αυτές οι συμπεριφορές κάποια στιγμή θα εξαλειφθούν.
Τζ. Σαμπανίκου: Σωματική κακοποίηση ευτυχώς ποτέ, παρενόχληση και απαξίωση εννοείται, αρκετές φορές. Ήταν συστημικό. Νοοτροπία. Μην ξεχνάμε ότι εγώ μεγάλωσα σε μια εποχή που ακόμα μας έδερναν στο σχολείο. Συχνά μας ανέθεταν να φέρνουμε και τη βέργα! Και αυτό θεωρούνταν φυσιολογικό. Προβλεπόταν. Οι εποχές αλλάζουν ευτυχώς. Χαίρομαι πάρα πολύ με το κίνημα #metoo και όλο αυτό που συμβαίνει. Εννοείται, ότι θα ακουστούν υπερβολές, κατινιές και ψέμματα, πιθανότατα τα πιο σκοτεινά από τα συμβάντα να μην αποκαλυφθούν ποτέ, κάποιοι θα επιδιώξουν ενδεχομένως να εκμεταλλευτούν τις καταστάσεις αλλά θα δημιουργηθεί θεσμικό πλαίσιο και θα αποθαρρυνθούν ανάλογες συμπεριφορές στο μέλλον. Αυτό είναι μια καλή αρχή.
Τι θα συμβουλεύατε ένα νεαρό κορίτσι που θέλει να ασχοληθεί με το αγωνιστικό κομμάτι της οδήγησης;
Χρ. Σταθάκη: Θα μου άρεσε να δω πολλά κορίτσια να παίρνουν μέρος σε αγώνες στην Ελλάδα. Θα τις συμβούλευα να είναι αποφασισμένες, σίγουρες, να κάνουν πολλές ώρες προπόνηση και να μην βλέπουν τον εαυτό τους μέσα από τα μάτια των άλλων. Να μην σταματήσουν ποτέ και για κανέναν να κυνηγούν τα όνειρα τους.
Τζ. Σαμπανίκου: Να το κάνει, φυσικά! Η απόλαυση, η εμπειρία, οι σωματικές και διανοητικές δεξιότητες που θα αποκτήσει είναι ανεκτίμητες και για την υπόλοιπη ζωή του.
Πηγή άρθρου:Infowoman,Δήμητρα Ζάρκου
